Λυκάνθρωποι και Λυκανθρωπία

Λυκάνθρωπος! Μια θρυλική μορφή με ρίζες στην αρχαιότητα, καλυμμένη από μυστηριώδεις υπερφυσικές δυνάμεις και ανθρώπινο τρόμο, που γοήτευσε τις λαϊκές παραδόσεις, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο αλλά κέντρισε και το ερευνητικό ενδιαφέρον της Ιατρικής και της Ψυχολογίας που προσπάθησαν να εξηγήσουν με επιστημονικά μέσα το φαινόμενο της Λυκανθρωπίας.
Σκοπός του άρθρου δεν είναι μία τελεσίδικη απόφαση για τη φυσική ύπαρξη ή όχι των Λυκανθρώπων, αλλά η παρουσίαση των διαφόρων πλευρών ενός φαινομένου που όντως υπάρχει από πολύ παλιά. Οι δικές σας απόψεις ενδεχομένως να ρίξουν περισσότερο φως σε μία ...σκοτεινή υπόθεση μυστηρίου και φαντασίας.
Ας ξεκινήσουμε την περιήγησή μας στο Μύθο και την Αλήθεια δίνοντας μερικούς βασικούς ορισμούς.
Το ανθρώπινο Θηρίο...
Θηριανθρωπία (Τherianthropy): Πρόκειται για το γενικό ορισμό που αναφέρεται στην κάθε είδους μεταμόρφωση ανθρώπου σε ζώο, είτε προέρχεται από τη Μυθολογία, είτε από τον Αποκρυφισμό και την Ανθρωπολογία. Η προέλευση της αγγλικής λέξης, therianthropy, είναι ελληνική, therion= θηρίο + άνθρωπος.
Το φαινόμενο αυτό, που εμφανίζεται στις λαϊκές παραδόσεις και τους θρύλους όλου του κόσμου, περιγράφει έναν ανθρώπινο χαρακτήρα που συνδυάζει ανθρώπινα και ζωώδη χαρακτηριστικά με πιο γνωστή εκδήλωση αυτή της Λυκανθρωπίας.
Αποκρυφιστική και ψυχολογική υπόσταση της θηριανθρωπίας. Στη σύγχρονη εποχή αναπτύχθηκε μια ιδιόμορφη πολιτιστική ομάδα (subculture) που υιοθέτησε τον όρο για να περιγράψει την ισχυρή πνευματική και ψυχολογική ταύτιση με μη-ανθρώπινα όντα (ζώα). Αυτοαποκαλούνται Θηριάνθρωποι ή Θηρία, δεν υπακούουν σε κάποια αναγνωρισμένη Αρχή, ούτε έχουν διακηρυγμένο δόγμα ή θρησκευτικούς περιορισμούς. Αν και συνήθως αναφέρονται στην πνευματική μεταμόρφωση, ωστόσο διατηρούν τον προσωπικό τους έλεγχο και δεν βλάπτουν τον εαυτό τους ή τους άλλους.
Η ταύτιση, πνευματική ή ψυχολογική, μπορεί να είναι μερική όσον αφορά την κατοχή ανθρώπινων και ζωϊκών χαρακτηριστικών, ή ολική όσον αφορά την πίστη πως πρόκειται για πνεύμα ζώου που κατοικεί σε ανθρώπινο σώμα.
Όσοι ενστερνίζονται τον Αποκρυφισμό, πιστεύουν πως κατέχονται εν μέρει ή συνολικά, από το πνεύμα ή την ψυχή ενός ζώου, ξεπερνώντας ακόμα και τις θέσεις του Σαμανισμού και του Τοτεμισμού. Οι απόψεις τους, έχουν τις ρίζες τους στους θρύλους των Κελτών, Νορβηγών και των ιθαγενών της Αμερικανικής Ηπείρου.
Όσοι προτιμούν την ψυχολογική διάσταση, πιστεύουν πως κατέχουν δύο φύσεις ή προσωπικότητες, μία ζωική και μία ανθρώπινη. Μερικοί πάλι, θεωρούν πως ίσως να πρόκειται σύνδρομες καταστάσεις άτυπης νευροφυσιολογίας, όπως π.χ. ο αυτισμός, που σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι εγγενείς διαταραχές. Η ζωώδης και ανθρώπινη φύση μπορεί να συνεργάζονται μεταξύ τους ή αντίθετα να συγκρούονται, οδηγώντας στην ευτυχία ή τη δυστυχία τον άνθρωπο που χρειάζεται μακροχρόνια εσωτερική διερεύνηση για να κατανοήσει και να αποδεχτεί την ιδιοσυγκρασία του.
Ποιος φοβάται το Λυκάνθρωπο;
Λυκανθρωπία (Lycanthropy)
O Λυκάνθρωπος σύμφωνα με τις λαϊκούς θρύλους, είναι ένα ανθρώπινο ον, που έχει την ικανότητα, ή τη δύναμη να μεταμορφώνεται σε λύκο, στη διάρκεια της Πανσελήνου. Η μεταμόρφωση είτε είναι ακούσια (επειδή μολύνθηκε από το δάγκωμα λύκου ή άλλου λυκανθρώπου) είτε συμβαίνει εξαιτίας σατανικών, μαγικών επιρροών, ή κατάρας, χάρη στις οποίες αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις για να κυνηγάει την ανθρώπινη λεία του, να τρέφεται από αυτήν και να εξασφαλίζει την αιώνια επιβίωσή του.
Ο όρος Λυκανθρωπία, (Lycanthropy), δηλαδή η πεποίθηση πως κάποιος μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο, χρησιμοποιείται επίσης στην Ιατρική και την Ψυχολογία, ακριβέστερα ως Κλινική Λυκανθρωπία (clinical Lycanthropy) ως διάκριση από την μυθολογική της έννοια, για να περιγράψει την ψυχική διαταραχή κατά την οποία ο ασθενής πιστεύει ότι μεταμορφώνεται σε λύκο, ή κάποιο άλλο ζώο, εκδηλώνοντας επίσης την αντίστοιχη συμπεριφορά.
Υπάρχουν ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία για την εξήγηση του φαινομένου ή πρόκειται απλώς για μύθους; Oι απαντήσεις, προερχόμενες από τη μυθολογία, τον πνευματισμό και τις επιστήμες είναι πολλές και συμφωνούν ή αντιφάσκουν μεταξύ τους.
H Μυθολογία κρύβει αλήθειες
Για το φαινόμενο της Λυκανθρωπίας, υπάρχουν αναφορές τόσο στην παγκόσμια Μυθολογία όσο και στον ιστορικό Μεσαίωνα.
Ο αρχαιότερος γνωστός μύθος προέρχεται από την ελληνική μυθολογία και τη λατρεία του Λυκαίου Δία στην Αρκαδία ερμηνεύοντας το παράξενο, για τις ελληνικές θρησκευτικές αντιλήψεις, έθιμο της ανθρωποθυσίας που τελούνταν στο Λυκαίο όρος. Στην εκδοχή του Οβίδιου και του Παυσανία, ο Λυκάων, γιός του Πελασγού και βασιλιάς της Αρκαδίας, φιλοξένησε το Δία στο παλάτι του. Θέλοντας, να διαπιστώσει τη θεότητά του Δία, του πρόσφερε θυσία από σάρκες του θυσιασμένου ζώου μαζί με εκείνες ενός ομήρου. Ο Ζευς κατάλαβε το δόλο, έκαψε το παλάτι και μεταμόρφωσε τον Λυκάονα σε λύκο.
Υπάρχουν πολλές παρόμοιες μυθολογικές αναφορές στον Ηρόδοτο, τον Βιργίλιο (βλ. Eclogues), τον Γάιο Πετρόνιο (βλ. Σατυρικόν), στον Πλήνιο Πρεσβύτερο, στις οποίες οι ασεβείς που πρόσφεραν ανθρωποθυσίες, αποκτούσαν την αρχική τους μορφή μετά από 10 χρόνια εφόσον δεν είχαν φάει ανθρώπινο κρέας. Στο όνομα του Λυκάονα πιστεύεται πως έχει τις ρίζες της η λέξη λύκος και λυκανθρωπία.
Αναφορές στη λυκανθρωπία, χωρίς τον περιορισμό του λύκου, και τη μεταμόρφωση σε άλλα κυρίως σαρκοβόρα, αλλά και σε ελάφια βρίσκουμε στις μυθολογίες και άλλων περιοχών του κόσμου, όπως στην Ινδία με την τίγρη, την Αφρική με τη λεοπάρδαλη, ύαινα ή το λοντάρι, την Κεντρική & Νότιο Αμερική με τον ιαγουάρο, την Βόρεια Ευρώπη με την αρκούδα, την Ιαπωνία με την αλεπού, τη Ρώμη με το λύκο, την Ελλάδα με το σκύλο.
Ειδικά στη Βόρεια Ευρώπη, υπάρχουν πλούσιες αναφορές σε πολλές εθνικές μυθολογίες, με προεξάρχουσα τη Νορβηγική, για τους berserk, μανιακούς σκανδιναβούς πολεμιστές που φορούσαν προβιές λύκων, ήταν άτρωτοι στον πόνο και επεδίωκαν το βίαιο θάνατο στη μάχη, φέρεται ως η επικρατέστερη για την αναβίωση του μύθου κατά το Μεσαίωνα.
Η ιστορική αλήθεια
Στο Μεσαίωνα, που οι δεισιδαιμονίες και η θρησκοληψία ήταν κοινός τόπος, ο λύκος στιγματίστηκε ως δαίμονας και ο μύθος του λυκάνθρωπου απέκτησε σατανικές διαστάσεις. Σ' αυτό βοήθησαν οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες καθώς επίσης και ο καθοριστικός ρόλος της Καθολικής Εκκλησίας.
Τον 12-13ο αιώνα, η ευρωπαϊκή ύπαιθρος υπέφερε από τις νυχτερινές επιθέσεις των λύκων που ζούσαν στα δάση που περιέβαλλαν τις περιτειχισμένες πόλεις. Συχνά, οι κάτοικοι έβρισκαν μισοφαγωμένα ανθρώπινα πτώματα στις παρυφές των πόλεων και τα νυχτερινά ταξίδια ήταν εφιάλτης. Εκμεταλλευόμενοι τον τρόμο των κατοίκων, συμμορίες ληστών και εξαθλιωμένων μισθοφόρων, ντύνονταν με προβιές λύκων και αρκούδων και λυμαίνονταν την ερειπωμένη από τους πολέμους, την πανούκλα και τις κακές σοδειές ύπαιθρο. Τα πολλαπλά περιστατικά των κατά συρροή δολοφονιών, στη Γερμανία και τη Γαλλία, όπως του Peter Stubbe από την Κολωνία, η βιαιότητα του οποίου παρομοιάστηκε με εκείνη του λύκου, διαδόθηκαν γρήγορα και έκαναν τους ανθρώπους να πιστεύουν πως υπήρχαν όντως τέτοια πλάσματα ανάμεσά τους, οι Λυκάνθρωποι που ήταν πιο ολέθριοι από τους φυσικούς λύκους.

Η σκοταδιστική αντιμετώπιση των κρουσμάτων λυκανθρωπίας, ως μαγικών και δαιμονικών περιστατικών, από την Καθολική Εκκλησία, συνέβαλε κατά πολύ στην έξαρση του φαινομένου που απέκτησε διαστάσεις πραγματικής επιδημίας κατά τον 14ο αιώνα. Σχιζοφρενείς, ψυχικά διαταραγμένοι και επιληπτικοί, που πίστευαν πως έχουν μεταμορφωθεί σε λύκους, κατηγορούνταν από τα εκκλησιαστικά δικαστήρια ως υπηρέτες του Σατανά ή πως έχουν κυριευτεί από δαιμόνια και μαγικές δυνάμεις, ομολογούσαν επιβεβαιώνοντας τις κατηγορίες μετά από φρικτά βασανιστήρια και θανατώνονταν. Στη Γαλλία, που φαίνεται πως τον 16ο αιώνα κατακλύστηκε από λύκους, καταγράφηκαν 30.000 τέτοιες δίκες που κατέληξαν στο μαρτυρικό θάνατο των κατηγορουμένων που αν και ενέχονταν αποδεδειγμένα σε άγριες δολοφονίες και κανιβαλισμούς, που σπάνια συσχετίζονταν με την παρουσία λύκων, εν τούτοις χωρίς καμία εξαίρεση, με μεγάλη σπουδή περιέγραψαν λεπτομερώς τη μεταμόρφωσή τους. Ομοίως κατηγορήθηκαν ως αιρετικοί, όσοι διαφωνούσαν με τη δεδηλωμένη θέση της επίσημης Εκκλησίας που αρνούνταν την ύπαρξη Λυκανθρώπων ως αντίθετης με τη χριστιανική πίστη.
Τον 16ο αιώνα, η Εκκλησία, διακήρυξε πως εφόσον δεν υπάρχουν λυκάνθρωποι τότε είναι δημιουργήματα του ίδιου του Σατανά και τον 17ο αιώνα απέσυρε τις κατηγορίες εξαιτίας της απουσίας κρουσμάτων λυκανθρωπίας, τα οποία ωστόσο ποτέ δεν εξαφανίστηκαν εντελώς.
Στις μεσαιωνικές αντιλήψεις, οφείλεται η άδικη και αρνητική εικόνα για το λύκο που διατηρείται μέχρι τις μέρες μας.
Ο Αποκρυφισμός
Η Λυκανθρωπία συγχέεται συχνά με τη μετενσάρκωση αλλά η ουσιώδης διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος-ζώο συνιστά εναλλακτική ή διττή ύπαρξη ενός ζώντος ανθρώπου, όπου το ζώο-ψυχή είναι το πνευματικό όχημα, προσωρινό ή μόνιμο, ενός νεκρού ανθρώπου. Τα βαμπίρ π.χ. είναι κάτι παρόμοιο αλλά με ανθρώπινη μορφή που κατασπαράσσουν την ανθρώπινη λεία τους για να εξασφαλίσουν την αιωνιότητα.
Ο μεγάλος Γάλλος αποκρυφιστής Eliphas Levi (1810-1875) στο έργο του The Mysteries of Magic (Τα μυστήρια της Μαγείας) θέτει την ύπαρξη ενός φαντάσματος. Το σώμα δρα σαν μεσάζων μεταξύ ενός ζώντος οργανισμού και της ψυχής. «Στην περίπτωση αυτή» γράφει «το φάντασμα, που κατοικεί σε έναν άγριο και αιμοδιψή άνθρωπο, περιπλανάται με τη μορφή του λύκου, όσο εκείνος έχει έναν επώδυνο ύπνο στο σπίτι και ονειρεύεται πως είναι πραγματικός λύκος». Ο Levi πίστευε πως οι πληγές που αναφέρονται με συχνότητα, οφείλονται σε αυτήν την εξωσωματική εμπειρία.
Οι διάφορες αντιλήψεις για τη ζωϊκή μεταμόρφωση ανθρώπινων όντων χαρακτηρίζονται από μεγάλη ποικιλομορφία. Έτσι η μεταμόρφωση μπορεί να είναι εκούσια ή ακούσια, μόνιμη ή προσωρινή. Ο μεταμορφωμένος άνθρωπος-ζώο μπορεί να διατηρεί τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του ή να είναι το άϋλο ομοίωμά του που βλέπει μόνο ο ίδιος. Πιθανόν να είναι η ψυχή του ζώου που επιθυμεί να καταβροχθίσει ανθρώπινη σάρκα, ενώ το σώμα παραμένει σε μεταβατική κατάσταση ή ίσως να πρόκειται μόνο για έναν αγγελιοφόρο, ζώο ή δαιμόνιο, πραγματικό ή πνευματικό, το οποίο συνδέεται στενά με τον κύριο του σώματος και εκδηλώνεται δημιουργώντας πληγές στον άνθρωπο. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται αντανάκλαση και αποδίδεται στη δράση μαγικών δυνάμεων που ταυτίζονται πολλές φορές με τη λυκανθρωπία.
Μια άλλη εκδοχή της αντανάκλασης, που δεν συνιστά λυκανθρωπία, απαντάται στη Δυτική Αφρική (bush-soul, ψυχή της ζούγκλας), τη Βόρειο & Κεντρική Αμερική (nagual), την Αυστραλία και άλλα μέρη του κόσμου. Πρόκειται για τις μαγικές και θεραπευτικές δυνάμεις ενός ζώου (ζώο-οδηγός) που μεταβιβάζονται στον έφηβο με σκοπό την προστασία του. Οι Ινδιάνοι π.χ. μεταφέρουν τα δόντια, τη γούνα, ή τα φτερά του ζώου σε ένα σακίδιο και τα φυλάνε προσεκτικά σε όλη τους τη ζωή, γιατί αν χαθούν είναι αναντικατάστατα