Ατλαντίδα

Πείτε μας …

[ Διαβάστε ολόκληρο το θέμα ]

Θέμα: Ατλαντίδα Σαβ Φεβ 06, 2010 12:07 am

Γεωγραφικός χάρτης, ο οποίος δείχνει την περιοχή της Ινδονησίας (όπου πιστεύεται από πολλούς ότι ήταν η Ατλαντίδα), όπως είναι σήμερα, και όπως ήταν αμέσως μετά την εποχή των παγετώνων.

Ένας από τους πολλούς υποθετικούς χάρτες, που υπάρχουν για την χαμένη ήπειρο, την Ατλαντίδα.

Ιστορία

Πλάτωνας
Μια πόλη αξεπέραστου μεγαλείου

Χιλιάδες χρόνια μετά την
υποτιθέμενη καταβύθισή της στα κρύα και σκοτεινά νερά του Ατλαντικού
Ωκεανού, η νησιωτική ήπειρος της Ατλαντίδας, εξακολουθεί να επιβιώνει
σαν ένα από τα πιο βασανιστικά αινίγματα της ιστορίας. Αν πράγματι ένας
τέτοιος κόσμος υπήρξε, τότε η Ατλαντίδα ήταν ένας πολιτισμός που δεν
γνώρισε όμοιό του πριν ή μετά. Δίκαια ταυτίζεται με τον χαμένο
παράδεισο, και κάθε όραμα ομορφιάς, ακόμα και σήμερα, έχει εκεί τις
υποσυνείδητες ρίζες του.
Σύμφωνα με την περιγραφή που διέδωσε ο
Πλάτωνας, η Ατλαντίδα ήταν μια χώρα όπου ικανοί γεωργοί καλλιεργούσαν
ευωδιαστά περιβόλια και όπου αφθονούσαν τα άγρια ζώα, μεταξύ των οποίων
και μεγάλος αριθμός ελεφάντων. Η πρωτεύουσα της ήταν δακτυλοειδής:
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
απλωνόταν πάνω σ'ένα λόφο και περιλάμβανε τρείς ζώνες νερού και δυο
ζώνες ξηράς. Πάνω από τα κανάλια περνούσε μια λεωφόρος, η οποία
οδηγούσε από την εξωτερική πόλη στο ιερό του Ποσειδώνα.
Στην ευρύτερη πόλη σε
ομορφιά και πολυτελεία τα ξεπερνούσε μόνο το βασιλικό ανάκτορο.
Χτισμένο πάνω σ'ένα μικρό λόφο στο κέντρο της πόλης, περιλάμβανε στο
εσωτερικό του το ναό του Ποσειδώνα. Το συγκρότημα είχε κατασκευαστεί
από τον ’τλαντα, το μεγαλύτερο γιο του θεού και πρώτο βασιλιά της
Ατλαντίδας. Αλλά και οι επόμενοι ηγεμόνες δεν άφησαν το μέρος όπως το
βρήκαν. Καθένας προσέθετε και κάτι στα υπάρχοντα κτίσματα, ώσπου στο
τέλος τα ανάκτορα αποτέλεσαν ένα θαυμαστό τόπο διαμονής γεμάτο
μεγαλείο, ομορφιά και αριστουργήματα τέχνης. Αλλά ούτε το χρυσάφι ούτε
η δόξα μπόρεσαν να σώσουν τους Ατλάντειους. Η αυξανόμενη υλιστικότητά
τους προκάλεσε την οργή των θεών και - όπως γράφει ο Πλάτωνας -
ολόκληρος ο πολιτισμός καταδικάστηκε σ'ένα γρήγορο και θεαματικό
τέλος...
Σοφία πέρα από τα θνητά

Το πνευματικό κέντρο
της Ατλαντίδας ήταν ο ναός του Ποσειδώνα. Εδώ συγκεντρώνονταν οι
κυβερνήτες της χώρας για να συντάξουν τους νόμους τους.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Ο ναός αποτελούσε μια εκπληκτική απόδειξη της μεγάλης ικανότητας των
Ατλάντειων στην κατεργασία των μετάλλων. Περιβαλλόταν από ένα
χρυσαφένιο τείχος και το εξωτερικό του κτιρίου, σύμφωνα με τον Πλάτωνα,
ήταν καλυμμένο με ασήμι, εκτός από τα σημεία της οροφής που ήταν από
χρυσό. Όσο για το εσωτερικό, το ταβάνι ήταν από ελεφαντόδοντο...
στολισμένο με χρυσό, ασήμι και ορείχαλκο. Ένα τεράστιο χρυσό άγαλμα του
Ποσειδώνα, που τον απεικόνιζε να οδηγεί έξι φτερωτά άλογα, κυριαρχούσε
στην κεντρική αίθουσα του ναού, ενώ στις διάφορες κόγχες βρίσκονταν
αγάλματα θαλάσσιων νυμφών.
Ο ανώτερος βασιλιάς της
Ατλαντίδας και τα εννιά αδέλφια του, πρίγκιπες εννέα άλλων επαρχιών,
συγκεντρώνονταν κάθε πέντε με έξι χρόνια σ'αυτό τον επιβλητικό βωμό.
Αφού θυσιάζαν έναν ταύρο σαν προσφορά στους θεούς, οι κυβερνήτες
μαζεύονταν γύρω στη μισοσβησμένη πυρά και συνεδρίαζαν. Τις αποφάσεις
τους τις κατέγραφαν πάνω σε έναν χρυσό πίνακα. Κυβερνώμενος με σοφία. ο
λαός της Ατλαντίδας ζούσε αρμονικά. Για πολλές γενιές, γράφει ο
Πλάτωνας, η καρδιά τους ήταν ειλικρινής και ευγενική και εξέφραζαν
καλοσύνη μαζί με σοφία.

Μία φοβερή και αποτρόπαιη μέρα

Στο αποκορύφωμα της δόξας της, (9.200 χρόνια πριν από τη γέννηση του Πλάτωνα) η νησιωτική αυτοκρατορία της Ατλαντίδας κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της Μεσογείου. Τότε, πάνω απ'όλα (γράφει ο Πλάτωνας), φαίνονταν υπερβολικά όμορφοι και ευλογημένοι. Όπως, οι φιλοδοξία και δύναμη.
Η απεριόριστη
πολυτέλεια είχε παίξει τον φθοροποιό ρόλο της. Οι Ατλάντειοι δεν
εκτιμούσαν πια το ψυχικό μεγαλείο περισσότερο από τον υλικό πλούτο. Το
θείο μέρος τους έγινε αμυδρό και αδύνατο καθώς αναμιγνύοταν πολύ συχνά
με μεγάλο μέρος θνητότητας.
Έτσι οι Ατλάντειοι,
ανίκανοι να σηκώσουν το βάρος των αποκτημάτων τους, έχασαν την αρετή
τους. Και τώρα έφτιαχναν πολυάριθμο στρατό για να κατακτήσουν την Αθήνα
και τα μέρη της Ανατολής που είχαν ξεσηκωθεί εναντίον τους.
Όμως ο Δίας, ο αρχηγός
των Θεών, εξαπέλυσε ένα δικό του χτύπημα μια τιμωρία αφάνταστα
ολοκληρωτική: (Συνέβησαν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί, και μια
φοβερή μέρα και νύχτα τους βρήκε, όταν... το νησί της Ατλαντίδας... το
κατάπιε η θάλασσα και χάθηκε). Ο Πλάτωνας αμφέβαλλε για το αν θα βρισκόταν ποτέ κανένα ίχνος της χαμένης χώρας. Ο ωκεανός στο σημείο εκείνο, γράφει, έχει γίνει αδιαπέραστος από τη λάσπη και είναι δύσκολο να ερευνηθεί.
Από τότε η Ατλαντίδα παραμένει βυθισμένη στα σκοτεινά νερά του θρύλου...
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Οι βασιλείς του Φωτός, αποχώρισαν οργισμένοι... οι πράξεις των ανθρώπων
έχουν γίνει μαύρες, ώστε η Γη να τρέμει από τη μεγάλη αγωνία της. Οι
γαλάζιοι θρόνοι μένουν κενοί. Ποιοί από τους Καστανόχρωμους, ποιοί από
τους Κόκκινους ή από τους Μαύρους μπορούν να καθίσουν στους θρόνους του
Ευλογημένου, στους θρόνους της Γνώσης και της Ευσπλαχνίας;Ποιοί μπορούν
να κρατήσουν το άνθος της δύναμης, το φυτό με το χρυσό μίσχο και το
γαλάζιο λουλούδι;
Στη μυστική αίθουσα του
ναού του Ποσειδώνα με τους εβένινους κίονες και στις χρυσοστόλιστες
οροφές, στέκουν σοβαρές και αμίλητες. Γνωρίζουν καλά πως όλα έχουν
τελειώσει τίποτα δεν μπορεί να σώσει τη χώρα από την καταδίκη της. Πριν
από λίγες ώρες ήρθε το μήνυμα από το μεγάλο βασιλιά με το ακτινοβόλο
πρόσωπο. Έστειλε τα αερόπλοια με έμπιστους ανθρώπους σε όλους
τους αρχηγούς, δίνοντάς τους τις τελευταίες οδηγίες: Ετοιμαστείτε.
Μαζέψτε τους ανθρώπους του Αγαθού Νόμου και διασχίστε τη χώρα όσο είναι
ακόμα ξηρά. Οι Κύριοι της θύελλας πλησιάζουν. Μια νύχτα και δυο μέρες
μόνο θα ζησουν σ'αυτή την υπομονετική χώρα οι Κύριοι του Σκοτεινού
Προσώπου, έπειτα θα βυθιστούν μαζί της. Οι υπόγειοι Κύριοι των Πυρών
ετοιμάζουν τα μαγικά όπλα τους... Χρησιμοποιήστε κι εσείς τη δική σας
μαγική δύναμη. Κάθε Κιτρινοπρόσωπος ας κοιμήσει κα΄θε Μαυροπρόσωπο,
ώστε ακόμα και εκείνοι να αποφύγουν τον πόνο και την οδύνη. Κάθε πιστός
των ηλιακών θεών ας παραλύσει τους πιστούς των σεληνιακών θεών, εκτός
από εκείνους που πρέπει να σωθούν ή να υποφέρουν. Κάθε Κιτρινοπρόσωπος
ας προσφέρει το νερό της ζωής του στα αμιλούντα ζώα των Μαυροπρόσωπων
για να μην ξυπνήσουν τους κυρίους τους. Η ώρα έφτασε, η μαύρη νύχτα
είναι έτοιμη ...Το πεπρωμένο τους ας εκπληρωθεί. Είμαστε υπηρέτες των
μεγάλων Τεσσάρων. Είθε οι βασιλείς του φωτός να επιστρέψουν!
Και το χρονικό, που αφηγείται τις τελευταίες στιγμές της Ατλαντίδας, συνεχίζει: Αυτά
ήταν τα λόγια των αγγελιοφόρων, και όταν οι βασιλείς συγκεντρώθηκαν για
τελευταία φορά τα νερά είχαν κιόλας κινηθεί. Αλλά οι δίκαιοι,
ειδοποιημένοι εγκαίρως είχαν φτάσει σε ξερές χώρες πέρα από το σημάδι
του νερού. Οδηγήθηκαν στις χώρες της Ανατολής και του Βορρά. Τα αστέρια
έπεφταν βροχή στις χώρες των Μαυροπρόσωπων, αλλά αυτοί κοιμούνταν. Τα
ομιλούντα ζώα, οι φυλακές τους, έμεναν σιωπηλά. Οι Υπόγειοι Κύριοι
περίμεναν τις εντολές, αλλά αυτές δεν έρχονταν, γιατί οι κύριοί τους
κοιμότανε. Τα νερά σηκώθηκαν και κάλυψαν τις κοιλάδες από μια άκρη της
γης έως την άλλη. Τα υψίπεδα και οι αντίποδες παρέμειναν στεγνά. Εκεί
κατοίκησαν με το βαθύ βλέμμα....
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Όταν οι Κύριοι των Σκοτεινοπρόσωπων ξύπνησαν και αναζήτησαν τα ιπτάμενα οχήματά τους,
είδαν ότι έλειπαν. Μερικοί από τους ισχυρότερους μάγους του
Σκοτεινοπρόσωπου, που ξύπνησαν νωρίτερα από τους άλλους, καταδίωξαν
εκείνους που είχαν πάρει τα αερόπλοια τους. Σαν το δράκοντα που
αναδιπλώνει αργά το σώμα του, έτσι και οι γιοί των ανθρώπων,
οδηγούμενοι από τους Γιούς της Σοφίας άνοιξαν τις πτυχές τους σαν ένα
ρυάκι γλυκού νερού... Πολλοί άτολμοι ανάμεσά τους χάθηκαν αλλά οι
περισσότεροι σώθηκαν. Όμως οι διώκτες ήταν πάνω από το νερό, τους
κυνήγησαν για τρία σεληνιακά τέρμινα, μέχρις ότου τελικά τους έφτασε τα
ανερχόμενο νερό και χάθηκαν όλοι, γιατί το έδαφος υποχωρούσε κα΄τω από
τα πόδια τους και η γη αγκάλιασε εκείνους που την είχαν βεβηλώσει...
Έτσι περιγράφει το αρχαίο
χρονικό το τέλος της μεγάλης ηπείρου της Ατλαντίδας. Σύμφωνα με
διάφορες μαρτυρίες η ήπειρος αυτή εκτεινόταν κάποτε πριν από πολλές
χιλιάδες χρόνια, στη θέση που τώρα βρίσκεται ο Ατλαντικός ωκεανός.
Απ'όλους τους μυστηριώδεις τόπους της γής, η Ατλαντίδα είναι εκείνη που
γοητεύει περισσότερο και εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων, γιατί ο
θρύλος της είναι συνδεμένος με την ανάμνηση μιας Εδέμ, ενός παραδείσου
πνευματικού και υλικού που τώρα αναπαύεται στα σκουροπράσινα βάθη του
ωκεανού...
Εκτός από τα αρχαία
σχόλια που ήδη αναφέραμε και που η πηγή τους, όπως μας λέει η Ε. Π.
Μπλαβάτσκυ, είναι τα αρχεία των μυημένων εκείνης της φυλής τα οποία
σώζονται σε μυστικές κρύπτες, υπάρχουν και αρκετές άλλες αναφορές και
διηγήσεις για την Ατλαντίδα που προέρχονται από πηγές πολύ πιο
αποδεκτές από το μέσο αναγνώστη και τον σκεπτικιστή. Η πρώτη γνωστή
αναφορά για την Ατλαντίδα και τον πολιτισμό της μας δίνεται από τον
Πλάτωνα, ο οποίος έζησε από το 428 έως το 348 π.Χ. Οι διάλογοι στους
οποίους κάνει αναφορές για την Ατλαντίδα είναι ο Τίμαιος και κυρίως ο
Κριτίας. Η ιστορία της χαμένης ηπείρου εξιστορείται από τον Κριτία,
όπως την είχε ακούσει από συγγενείς του μεγάλου πολιτικού και νομοθέτη
Σόλωνα, όταν ο τελευταίος είχε επισκεφτεί την Αίγυπτο.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Σύμφωνα, λοιπόν, με
τους ιερείς της Αιγύπτου που αφηγήθηκαν την ιστορία στον Σόλωνα, κάποτε
οι πρόγονοι των Αθηναίων είχαν νικήσει ένα έθνος άγριο και δυνατό, που
ερχόταν πέρα από τις Στήλες του Ηρακλή, από μια νήσο μεγαλύτερη από τη
Βόρεια Αφρική και τη Μικρά Ασία μαζί, δηλαδή από μια ήπειρο που
περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος του γνωστού τότε κόσμου. Στην ήπειρο
αυτή είχε εμφανιστεί μια μεγάλη και εκπληκτική δύναμη, η Ατλαντίδα, οι
βασιλείς της οποίας άπλωσαν την επιρροή τους στη Μεσόγειο μέχρι την
κεντρική Ιταλία και την Αίγυπτο. Οι Ατλάντειοι ήταν φιλόδοξοι και
επιδίωκαν την κυριαρχία του κόσμου. Αλλά οι γενναίοι προπάτορες των
Αθηναίων κατάφεραν να νικήσουν το στρατό των Ατλάντειων στη διάρκεια
μιας μεγάλης μάχης και να αναχαιτίσουν την ορμή τους, ελευθερώνοντας
όσους βρίσκονταν ανατολικά των Στηλών του Ηρακλέους. Λίγο καιρό
αργότερα συνέβησαν βίαιοι σεισμοί και καταλυσμοί που κατέστρεψαν τους
πρώτους Αθηναίους και βύθισαν ολόκληρη την ήπειρο της Ατλαντίδας κάτω
από τα νερά της θάλασσας εξαφανίζοντάς την ολοκληρωτικά μέσα σε μια
μέρα και μια νύχτα.
Οι Αγύπτιοι ιερείς
πληροφόρησαν επίσης τον Σόλωνα πως τέτοιες καταστροφές ήταν αρκετά
συνηθισμένες και πως αντίθετα με τους Έλληνες, που είχαν χάσει τα
αρχεία της προϊστορίας τους, η Αίγυπτος προστατέυθηκε από τέτοιες
καταστροφές χάρις στις πλημμύρες του Νείλου, και έτσι μπόρεσε να
διατηρήσει τα αρχεία και τη γνώση των αρχαίων πολιτισμών.

___________________________

Σόλωνας
Η χρυσή πολιτεία

Σύμφωνα με τη διήγηση
του Σόλωνα η καταγωγή της Ατλαντίδας ήταν πολύ αρχαία, και αναγόταν
στην εποχή που οι θεοί μοίρασαν τη γη μεταξύ τους. Ο θεός Ποσειδώνας
διάλεξε μια όμορφη και πλούσια ήπειρο με πολλά νησιά. Εκεί, με τη
σύζυγό του Κλειτώ, γέννησε πέντε ζευγάρια διδύμων. Το πρώτο παιδί ήταν
ο ’τλας απο τον οποίο πήραν το όνομά τους η ήπειρος και ο ωκεανός που
την περιέλαβε.
Ο Ποσειδώνας χώρισε την
Ατλαντίδα σε δέκα τμήματα. Στον ’τλαντα έδωσε το μεγαλύτερο και
καλύτερο μέρος, ορίζοντάς τον κυβερνήτη των αδελφών του, οι οποίοι
εξουσίαζαν τα υπόλοιπα τμήματα. Η Ατλαντίδα ήταν μια χώρα με μεγάλες
πεδιάδες και με άφθονη χλωρίδα και πανίδα. Το υπέδαφος ήταν γεμάτο με
χρυσάφι, ασήμι και άλλα μέταλλα, μεταξύ των οποίων και ένας μυστυριώδης
ορείχαλκος, για τον οποίο ο Πλάτωνας γράφει ότι άστρφτε σαν φλόγα.
Στο νότιο άκρο της ηπείρου
οι βασιλείς έκτισαν μια μεγαλοπρεπή πόλη αντάξια της δύναμης και του
πλούτου της χώρας, την οποία και καλώπιζαν συνεχώς, προσπαθώντας ο
καθένας να ξεπεράσει τον προηγούμενο. Η πόλη ονομάστηκε Ατλαντίδα και
περιβαλλόταν από ομόκεντρους δακτύλιους ξηράς και νερού.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Στο κέντρο, πάνω στον ψηλό λόφο όπου ο Ποσειδώνας με την Κλειτώ είχαν
γεννησει τον ’τλαντα και τους δίδυμους αδελφούς του, οι Ατλάντειοι
ανέγειραν έναν τεράστιο ναό προς τιμήν του θεού. Μέσα στο ναό υπήρχε το
άγαλμα του θεού που τον παρίστανε να οδηγεί ένα χρυσό άρμα μέσα στη
θάλασσα συντροφιά με δελφίνια. Στην πόλη υπήρχαν πηγές με ζεστό και
κρύο νερό, μερικές για τη χρήση του βασιλιά και άλλες για τους πολίτες,
καθώς και για τα μεταφορικά ζώα. Οι εξωτερικοί δακτύλιοι της πόλης
περιλάμβαναν ιπποδρόμια και κατοικίες πολιτών. Τα εσωτερικά λιμάνια
ήταν γεμάτα πολεμικά σκάφη.
Για αρκετές γενιές οι δέκα
βασιλείς κυβέρνησαν τις χώρες τους υπακούοντας πάντα στους απαράβατους
νόμους που είχαν τεθεί από τον Ποσειδώνα, αιώνες πριν. Κατά διαστήματα
πέντε και έξι ετών οι μονάρχες συναντούνταν και εκτελούσαν μια
μεγαλοπρεπή και περίπλοκη τελετουργία, στη διάρκεια της οποίας
θυσιαζόταν ένας άγριος ταύρος με το αίμα του οποίου βάφονταν οι ιερές
μπρούτζινες στήλες του ναού. Έπειτα οι βασιλείς ντυμένοι με επίσημα
ενδύματα συζητόυσαν για τα διάφορα προβλήματα που είχαν τυχόν
παρουσιαστεί και κατέγραφαν τα συμπεραματά τους σε χρυσούς πίνακες.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Η Ατλαντίδα προικισμένη με πλούτο, δύναμη και εσωτερική αρμονία δεν
άργησε να απλώσει την επιρροή της προς τα έξω. Ταυτόχρονα όμως, ο θείος
και ενάρετος χαρακτήρας των κατοίκων της άρχισε να χάνεται με το
πέρασμα των αιώνων.
Η ανθρώπινη φύση υπερίσχυσε, όπως αναφέρει ο Πλάτωνας,
και οι Ατλάντειοι άρχισαν να εμφανίζουν κατώτερα χαρακτηριστικά. Η
φιλοδοξία, η απληστία, και η κακία, αυξήθηκαν τόσο μεταξύ των πολιτών
όσο και μεταξύ των κυβερνητών τους.
Βλέποντας ότι μια άξια
φυλή είχε πια ξεπέσει, ο Δίας κάλεσε τους θεούς για να αποφασίσουν ποιά
τιμωρία θα επέβαλαν στους Ατλάντειους.
Και στο σημείο αυτό
σταματάει ξαφνικά η αφήγηση του Πλάτωνα. Για άγνωστους σε μας λόγους ο
Έλληνας σοφός δεν θέλησε να δώσει λεπτομέρειες ούτε του πολέμου με τους
Αθηναίους, ούτε και των σεισμών και καταποντισμών που βύθισαν την
ευλογημένη χώρα στο βυθό του ωκεανού.
Ώστόσο η αφήγηση του
Πλάτωνα περιέχει τόσες πολλές λεπτομέρειες ως προς την αρχιτεκτονική,
τις μηχανικές κατασκευές, τις τελετουργίες και τον πολιτισμό των
Ατλάντειων, ώστε είναι δύσκολο να θεωρήσει κανείς ότι σκοπός του δεν
ήταν να εμφανιστεί ακριβής σαν γεωγράφος, εθνολόγος ή ιστορικός, αλλά
μάλλον να διδάξει κάποιες ηθικές αρχές με τη βοήθεια του παραδείγματος
από το παρελθόν.

Οι απόγονοι των Ατλάντειων

Η ήπειρος αυτή, την
οποία οι Μπρασό και ντε Πλονζόν την τοποθετούν στον Κόλπο του Μεξικού
και στη δυτική Καραϊβική, παρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα με την
Ατλαντίδα. Όπως και η χαμένη ήπειρος του Πλάτωνα, έτσι κι αυτή
αποτελείται από δέκα χωριστά βασίλεια και είχε καταστραφεί, σύμφωνα με
τα αρχεία των Μάγια, πριν από 8.000 χρόνια περίπου.
Τα στοιχεία αυτά συμφωνούν με τα όσα συνανταμε αργότερα σε έργα διαφόρων αποκρυφιστών και θεοσοφιστών σχετικά με την Ατλαντίδα.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Για παράδειγμα, στα έργα της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ αναφέρονται αρκετά
πράγματα για τον πολιτισμό της Ατλαντίδας και τις φυλές της, μεταξύ των
οποίων και το γεγονός ότι οι Ατλάντειοι που σώθηκαν από την καταστροφή
διέφυγαν σε διάφορα μέρη του κόσμου και εκεί ίδρυσαν νέους πολιτισμούς.
Η φυλή των Ατλάντειων ήταν χωρισμένη σε υποφιλές. Από αυτές η έβδομη
υποφιλή κατέφυγε στα υψίπεδα της Ασίας όταν έφτασε το τέλος της
Ατλαντίδας και από εκεί κατέβηκε στην ήπειρο και τα νησιά της Ευρώπης,
όταν άρχισαν να αναδύονται από τη θάλασσα εγκαθιστώντας εκεί αποικίες.
Αυτοί ήταν που διέδωσαν τον πολιτισμό στους αρχαίους Έλληνες και τους
Αιγύπτιους και απ'αυτούς προήλθαν οι Φοίνικες και οι βόρειες φυλές.
Στο απώτατο παρελθόν, ο
πολιτισμός της Ατλαντίδας ήταν πολύ ανώτερος από κάθε άλλον πολιτισμό
που υπήρξε πριν ή μετά από αυτή. Ακόμα και οι εκφυλισμένοι απόγονοι των
Ατλάντειων, το έθνος της Ατλαντίδας του Πλάτωνα, ήταν εκείνοι που
έχτισαν τις πρώτες πυραμίδες στην Αίγυπτο και σίγουρα πολύ πριν από την
έλευση των "Ανατολικών Αιθιόπων", όπως ονομάζει τους Αιγύπτιους ο
Ηρόδοτος. Οι πρώτοι Αιγύπτιοι χωρίζονται από τους τελευταίους
Ατλάντειους με αμέτρητες εποχές. Οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι κατάγονται από
μια ξένη φυλή και εγκαταστάθηκαν στην Αίγυπτο πριν από 400.000 χρόνια,
αλλά οι μύστες τους, διατήρησαν όλα τα αρχεία.

Μαρτυρίες και ενδείξεις

Πέρα όμως από το τι λέει ο
Πλάτωνας, αναφορές για την Ατλαντίδα βρίσκονται και σε αρκετά άλλα έργα
αρχαίων και σύγχρονων συγγραφέων και μάλιστα από τους χώρους της
επιστήμης που είναι ακόμα πιο δύσκολο να αμφισβητηθούν. Για την
Ατλαντίδα έχουν γραφεί πάνω από 2.000 τόμοι που καλύπτουν ένα ευρύ
φάσμα μελετών, μέχρι παραμύθια, μυθιστορήματα και όπερες.
Έτσι, σιγά-σιγά η Ατλαντίδα αναδύεται μέσα απο την ομίχλη και τα νέφη του θρύλου στο φως της ιστορικής πραγματικότητας.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Ένας από τους συγγραφείς που συγκέντρωσε τα περισσότερα υπάρχοντα
στοιχεία και μαρτυρίες για την Ατλαντίδα, ήταν ο Αμερικάνος Ιγνάτιος
Λογιόλα Ντόνελυ, ο οποίος έγραψε το έργο: Ατλαντίδα: ο Προκατακλυσμιαίος Κόσμος.
Ο Ιγνάτιος Ντονέλυ γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια το 1831 και ήταν ένας
νεαρός δικηγόρος με πολλά όνειρα και φιλοδοξίες. Όπως πολλοί άλλοι νέοι
της εποχής του γοητεύθηκε κι αυτός από το μυστήριο του χαμένου κόσμου
και αφιέρωσε χρόνια μελέτης και έρευνας στο θέμα της Ατλαντίδας,
συγκεντρώνοντας με υπομονή κάθε επιστημονικό, μυθολογικό, γλωσσολογικό
και όποιο άλλο στοιχείο επιβεβαίωνε την ύπαρξη της βυθισμένης ηπείρου.
Η
επίμονη και ακούραστη εργασία του Ντόνελυ απέδωσε τελικά το ποθούμενο
αποτέλεσμα. Στο έργο του βρίσκονται συγκεντρωμένες μαρτυρίες απ'όλους
τους τομείς της επιστήμης που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας βυθισμένης
ηπείρου στη θέση ακριβώς που την τοποθετούσε ο Πλάτωνας: στον Ατλαντικό
Ωκεανό.
Για παράδειγμα, σε έργα
βοτανολογίας και ζωολογίας, σχετικά με την κατανομή των φυτών και των
ζώων στον πλανήτη, αναφέρεται ότι αυτή δεν μπορεί να ερμηνευτεί με την
παρούσα διάταξη των ηπείρων και εκφράζεται η υπόθεση ότι κάποια ζώνη
ξηράς πρέπει να υπήρχε στη θέση του Ατλαντικού Ωκεανού.
Αλλά
τα σημαντικότερα επιχειρήματα ο Ντόνελυ τα βρήκε στην ύπαρξη μεγάλων
ομοιοτήτων ανάμεσα σε πολιτισμούς που απέχουν υπερβολικά μεταξύ τους
τοπικά και χρονικά και οι οποίες ομοιότητες δεν μπορούν να εξηγηθούν
σαν απλή σύμπτωση. Οι μύθοι για τον Κατακλυσμό, για παράδειγμα, των
λαών της ’πω Ανατολής, των Ινδιάνων της Αμερικής και των αρχαίων
πολιτισμών της Μέσης Ανατολής παρουσιάζουν ομοιότητες που δεν μπορούν
να θεωρηθούν τυχαίες. Η μόνη πιθανή ερμηνεία είναι ότι είχαν μια κοινή
πηγή, τη χαμένη ήπειρο Ατλαντίδα απ'όπου ξεπήδησε ο μύθος του
κατακλυσμού και διαδόθηκε στον κόσμο μέσω των επιζώντων της καταστροφής.
Τέτοιες
ομοιότητες υπάρχουν παντού στους θρύλους, τις παραδόσεις, τα σύμβολα,
τις αρχιτεκτονικές κατασκευές -όπως για παράδειγμα οι πυραμίδες της
Αιγύπτου και του Τεοτιχουακάν στο Μεξικό, ακόμα και στη γλώσσα. Η
κινέζικη λέξη για το τούβλο για παράδειγμα, ήταν κου και η χαλδαϊκή ήταν κε. Για τη λέξη ύφασμα και οι δυο χρησιμοποιούσαν τη λέξη σικ. Ανακαλύπτοντας ότι παραλλαγές μιας μοναδικής γλώσσας απαντώνται από την Ισλανδία μέχρι την Κεϋλάνη, ο Ντόνελυ γράφει: Υπάρχουν
άφθονες αποδείξεις που μπορούν να γεμίσουν ολόκληρες σελίδες για το ότι
υπήρχε μια ακόμα αρχαίοτερη μητρική γλώσσα... η γλώσσα του Νώε, η
γλώσσα της Ατλαντίδας, η γλώσσα της μεγάλης αυτοκρατορίας που αναφέρει
ο Πλάτωνας.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Το βιβλίο του Ντόνελυ εκδόθηκε το 1881 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία,
ώστε μεταφράστηκε σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες και αργότερα ο
συγγραφέας του εκλέχθηκε μέλος της Αμερικάνικης Εταιρείας για την
Προώθηση της Επιστήμης.
Την ίδια περίπου εποχή, στα 1864, ένας Γάλλος μελετητής ονόματι
Σαρλ-Ετιέν Μπρασσό ντε Μπορμπούργκ, καθώς μελετούσε σε μια βιβλιοθήκη
της Μαδρίτης, ανακάλυψε μια πραγμάτεια η οποία περιείχε το κλειδί για
ένα σύνθετο αλφάβητο που χρησιμοποιούσαν οι Μάγια της Κεντρικής
Αμερικής. Με τη βοήθεια του κλειδιού αυτού προσπάθησε να μεταφράσει
μερικά χειρόγραφα του λαού των Μάγια που είχαν διασωθεί από την
καταστροφικκή μανία των Ισπανών κατακτητών.
Καθώς
ο Μπρασό με υπομονή και κόπο μελετούσε το κείμενο των Μάγια
αποκρυπτογραφώντας τα περίπλοκα σύμβολά τους, ανακάλυψε την ιστορία
μιας αρχαίας χώρας, η οποία είχε βυθιστεί στον ωκεανό μετά από μια
καταστροφική ηφαιστειακή έκρηξη. Επειδή είχε βρει ένα ζευγάρι
μυστηριωδών ιερογλυφικών που προφανώς αντιστοιχούσαν στα γράμματα ΜU του αγγλικού αλφάβητου, ο Μπρασό ονόμασε την ήπειρο αυτή Μου. και
Ένας
άλλος Γάλλος, ο αρχαιολόγος Αύγουστος ντε Πλονζόν που πρώτος ανακάλυψε
ερειπωμένες πόλεις των Μάγια, χρησιμοποίησε το αλφάβητο-κλειδί και άλλα
σύμβολα που βρίσκονταν σκαλισμένα σε τοίχους των Μάγια και συνέταξε μια
αρκετά λεπτομερή περιγραφή της ηπείρου του Μπρασό. Σύμφωνα με το
χρονικό του ντε Πλονζόν, μια αντιζηλία μεταξύ δυο αδελφών για το χέρι
της βασίλισσας Μου κατέληξε στο θάνατο του ενός αδελφού και την
κυριαρχία του άλλου. Μόλις η ήπειρος άρχισε να βυθίζεται η βασίλασσα
Μου έφυγε στην Αίγυπτο. ’λλοι επιβιώσαντες από την καταστροφή κατέφυγαν
στο Γιουκατάν όπου κατέγραψαν την ιστορία τους και ίδρυσαν εκεί ναούς.

Η περιγραφή της Ατλαντίδας από τον Έντγκαρ Κέυση

Σε έργα άλλων αποκρυφιστών
και θεοσοφιστών όπως του Ρούντολφ Στάινερ και του Σκότ-Έλιοτ, βρίσκουμε
διάφορες άλλες πληροφορίες που προέρχονται από διόραση, εκστατικά
οράματα, ψυχομετρικές ικανότητες κτλ., και οι οποίες μας λένε για την
καθημερινή ζωή στην Αρχαία Ατλαντίδα, για τα επιστημονικά και
τεχνολογικά επιτευγμάτα του πολιτισμού της, την οργάνωση της κοινωνίας
της κ.α.
Ατλαντίδα EdgarCayce

Μια άλλη πηγή πληροφοριών σχετικά με την ήπειρο της Ατλαντίδας είναι και ο Αμερικάνος προφήτης και θεραπευτής Έντγκαρ Κέυση.
Ο Κέυση γεννήθηκε το 1877 και είχε την ικανότητα να πέφτει σε ύπνωση
και να κάνει σωστή διάγνωση και θεραπεία των διαφόρων ασθενειών για
άτομα που βρίσκονταν κοντά ή μακριά. Την ικανότητά του αυτή την
ανακάλυψε εντελώς τυχαία, όταν κάποτε ο ίδιος είχε χάσει τη φωνή του.
Ζήτησε από ένα φίλο του να τον υπνωτήσει και μέσα απο την κατάσταση της
ύπνωσης διέγνωσε την αιτία και τον τρόπο θεραπείας της ασθένειάς του.
Από την ημέρα εκείνη και μέχρι το θανατό του ο Έντγκαρ Κέυση θεράπευσε
χιλιάδες ανθρώπους μέσω των "υπαγορεύσεών" του, όπως ονομάζονται όσα
έλεγε όταν βρισκόταν σε ύπνωση.

Μηνύματα από μια βυθισμένη πολιτεία

Το 1968, κομμάτια ογκόλιθων
που αποτελούσαν τμήμα μιας αρχαίας λεωφόρου, ήρθαν στο φως στην
υποθαλάσσια περιοχή κοντά στο Μπίμινι (Bimini). Μέχρι σήμερα παραμένει
αβέβαιο αν αποτελούν τμήμα της Ατλαντίδας.
Το
περίεργο είναι πως ο Έντγκαρ Κέυση είχε προφητεύσει σε ανύποπτο χρόνο,
ότι τμήματα της βυθισμένης ηπείρου θα έρχονταν στο φως το 1968 ή 1969.
Έιναι άραγε από την Ατλαντίδα;

Υποθετικοί Χάρτες

Υποθετικός χάρτης, ο οποίος δείχνει το νησί της Ατλαντίδας, καθώς και τις 9 περιοχές στις οποίες χωρίζεται, με τις 9 πόλεις.

Υποθετικός χάρτης, ο οποίος δείχνει το νησί της Ατλαντίδας, καθώς και ονομαστική αναφορά στις περιοχές του νησιού.

Πραγματικοί Χάρτες

Γεωγραφικός χάρτης, ο οποίος δείχνει την περιοχή της Ινδονησίας (όπου πιστεύεται από πολλούς ότι ήταν η Ατλαντίδα), όπως είναι σήμερα, και όπως ήταν αμέσως μετά την εποχή των παγετώνων.

Σησμογραφικός χάρτης, ο οποίος δείχνει την περιοχή της Ινδονησίας (όπου πιστεύεται από πολλούς ότι ήταν η Ατλαντίδα).
H Ινδονησία είναι μία χώρα με έντονη σεισμική δραστηριότητα. Oι
επιφανιακοί σεισμοί διακρίνονται με τις πράσσινες κουκίδες και με καφέ
οι πιο βαθιοί σεισμοί. Με το εκρού παρουσιάζεται η έκταση που αργότερα
καλύφθηκε με νερό.

Γεωγραφικός χάρτης του αρχαίου κόσμου, κατά την διάρκεια της εποχής των παγετώνων (18.000 χρόνια πριν).

Λεπτομέρεια του προηγούμενου χάρτη.

Θέμα: Απ: Ατλαντίδα Σαβ Φεβ 06, 2010 12:10 am

Μηνύματα από μία βυθισμένη πολιτεία

Το 1968, κομμάτια ογκόλιθων που αποτελούσαν τμήμα μιας αρχαίας
λεωφόρου, ήρθαν στο φως στην υποθαλάσσια περιοχή κοντά στο Μπίμινι
(Bimini). Μέχρι σήμερα παραμένει αβέβαιο αν αποτελούν τμήμα της
Ατλαντίδας. Το περίεργο είναι πως ο Έντγκαρ Κέυση είχε προφητεύσει σε
ανύποπτο χρόνο, ότι τμήματα της βυθισμένης ηπείρου θα έρχονταν στο φως
το 1968 ή 1969. Έιναι άραγε από την Ατλαντίδα;

Γεωφυσικός χάρτης της περιοχής του Bimini, στον οποίο φαίνεται ότι η
γύρω περιοχή από την πόλη Bimini, θα μπορούσε να ήταν ξηρά, αλλά μετά
το λιώσιμο τον πάγων, η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε και η περιοχή
βυθίστηκε.

Στις αρχές της δεκαετίες του 20ου αιώνα, ο φημισμένος αμερικανικός
προφήτης και θεραπευτής Edgar Cayce, πρόβλεψε ότι στοιχεία της χαμένης
ηπείρου Ατλαντίδας,
θα εμφανίζονταν στις Μπαχάμες το 1968 ή το 1969. Όλως περιέργος, το
1968, πιλότοι φωτογράφησαν από τον αέρα διάφορες κατασκευές, που
έμοιαζαν σαν κτήρια, τοίχους και δρόμους, κάτω από τα νερά έξω από το
νησί Bimini. ’λλοι έχουν ισχυριστεί ότι έχουν δει πυραμίδες και κύκλους
από πέτρες, στο πυθμένα της θάλασσας, αλλά το μόνο πράγμα που έχει
επιβεβαιωθεί στα σίγουρα, είναι το φαινόμενο αυτό που έχει
δημιουργηθεί, γνωστό ως "Bimini Road" (δρόμος Μπίμινι).

Διάφοροι σκεπτικιστές, ισχυρίζονται ότι ο δρόμος Bimini,
είναι ένας φυσικός σχηματισμός, παρ'όλα αυτά, είναι μοναδικός. Αλλά δεν
υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι το παράξενο σύνολο από του σχηματισμούς,
υπάρχει στο βυθό του Bimini. Η πρόβλεψη του Cayce ήταν όλως παραδόξως
ακριβής. Και δεν υπάρχει καμία άρνηση, στο ότι οι "δρόμοι" είναι
απόλυτες ευθείες και μοιάζουν με ανθρώπινες κατασκευές. Ίσως και να
είναι ένα μέρος ενός τοίχου που έχει πέσει ή μέρος μιας μεγαλύτερης
θαμμένης δομής.

Είναι οι τεράστιες,
επίπεδες πέτρες από την ακτή Bimini, τα λείψανα από έναν αρχαίο
πολιτισμό; Οι επιστήμονες διαφωνούν όσον αφορά την προέλευση του δρόμου Bimini, αλλά μερικοί σκέφτονται ότι αυτά, είναι όλα όσα σώζονται από την πόλη της χαμένης Ατλαντίδας.
Από
την περιγραφή της Αρχαίας Ατλαντίδας του Πλάτωνα και την καταστροφή της
από σεισμούς και πλημμύρες, αιώνες αργότερα, οι άνθρωποι
προβληματίζονται επάνω από τα ίχνη της χαμένης πόλιτείας.

Το 1968 η ανακάλυψη
τεράστιων όγκων ασβεστόλιθου, ανοιχτά της βόρειας ακτής του Bimini,
έχει τροφοδοτήσει αυτήν την πεποίθηση. Αυτοί οι όγκοι, είναι
ευθυγραμμισμένοι και τακτοποιημένοι, και καλύπτουν μία έκταση περίπου 1
χιλιομέτρου. Μοιάζει να διαμορφώνουν έναν υποθαλάσσιο δρόμο, αυτός
είναι ο λόγος για τον οποίο μερικοί θεωρούν ότι είναι λείψανα από τη
χαμένη πόλη της Ατλαντίδας.

Οι δύτες έχουν εξετάσει το δρόμο Bimini και μπορείτε και εσείς επίσης, επειδή είναι κοντά στην ακτή και σε μόνο 50 μέτρα βάθος.

Στη Σαντορίνη θα διεξαχθεί το 2010 το 3ο Διεθνές Συνέδριο με θέμα "Η
Υπόθεση της Ατλαντίδας - Αναζητώντας τη Χαμένη γη", όπως ανακοινώθηκε
κατά τη διάρκεια του 2ου Διεθνούς Συνεδρίου της σειράς, που
ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία την Τρίτη 11/11/09 στην Αθήνα.

Περισσότερες από 100 εργασίες -από αυτές περίπου τα
δύο τρίτα έγιναν δεκτές για παρουσίαση- υποβλήθηκαν στην επιστημονική
επιτροπή του 2ου διεθνούς συνεδρίου Atlantis 2008 -Η υπόθεση της
Ατλαντίδας: Αναζητώντας τη χαμένη γη, το οποίο ολοκληρώθηκε στο Εθνικό
Ίδρυμα Ερευνών, γεγονός ενδεικτικό για το ενδιαφέρον που συνεχίζει να
προκαλεί το ζήτημα διεθνώς.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης μέρας του συνεδρίου, συνεχίστηκε η
παρουσίαση νέων υποθετικών -και συχνά εξωτικών- τοποθεσιών που, σύμφωνα
με τους ερευνητές, θα μπορούσαν να ταυτιστούν με την αρχαία Ατλαντίδα,
η οποία καταβυθίστηκε πριν περίπου 9.500 χρόνια, σύμφωνα με το διάσημο
πλατωνικό μύθο. Συνολικά, πάνω από 200 τοποθεσίες σε όλο λίγο-πολύ τον
πλανήτη διεκδικούν την «τιμή» να έχουν φιλοξενήσει στο παρελθόν τη
μυθική πολιτεία.

Μεταξύ άλλων, προτάθηκαν ως τέτοιες τοποθεσίες η περιοχή της οροσειράς
Ατλας στην έρημο Σαχάρα στη σημερινή Αλγερία, η περιοχή Σους-Μασά-Ντράα
στο νότιο Μαρόκο, η περιοχή της Μερόης στο σημερινό βόρειο Σουδάν, η
περιοχή του κοιλάδας του Ινδού ποταμού και ειδικότερα στη Δολαβίρα, η
Ανταρκτική, η ελληνική νήσος Λέσβος (ανοιχτά από το Πλωμάρι), η νήσος
Σέρμπρο στα ανοιχτά της Σιέρα Λεόνε κ.α.

Για μια ακόμη φορά η περιοχή της Σαντορίνης συγκέντρωσε πολλές
προτιμήσεις ως πιθανή πρώην Ατλαντίδα, κυρίως λόγω της καταστροφικής
έκρηξης του ηφαιστείου της. Σε κάθε περίπτωση, το επιστημονικό
ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην ανάλυση των γεωλογικών επιπτώσεων της
έκρηξης.

Μεταξύ άλλων, ο Α.Μητρούσης από το Εθνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών
(ΕΛΚΕΘΕ) παρουσίασε εργασία σχετικά με τα προκαταρκτικά αποτελέσματα
του Προγράμματος Ατλαντίς 2003, που αφορούσε έρευνες βυθού, το 2003.
Σύμφωνα με τον ερευνητή, ακόμα και αν υπάρχει ιστορική αλήθεια στη
συσχέτιση Σαντορίνης-Ατλαντίδας, είναι δύσκολο να βρεθούν στοιχεία στο
βυθό λόγω των ηφαιστειακών προσχώσεων μεγάλου πάχους.

Στο συνέδριο επίσης επισημάνθηκε (Ε.Μητροπέτρου, πανεπιστήμιο Πάτρας)
ότι ούτε ο Όμηρος, ούτε ο Ησίοδος, ούτε ο Ηρόδοτος, ούτε ο Θουκυδίδης,
ούτε ο Αριστοτέλης κάνουν την παραμικρή αναφορά στην Ατλαντίδα, με
μοναδική εξαίρεση τον Πλάτωνα, ενώ, από την άλλη, η μυθολογία μιας
χαμένης ιδανικής πολιτείας επηρέασε καθοριστικά κατοπινούς στοχαστές
και τις δικές τους ουτοπίες, όπως στην περίπτωση της «Νέας Ατλαντίδας»
του Φράνσις Μπέικον και της «Ουτοπίας» του Τόμας Μορ.

Από τα αξιοσημείωτα του συνεδρίου ήταν οι διάφορες εργασίες του
Βρετανού ερευνητή Y.Koak, ο οποίος ανέφερε ότι το ινδικό έπος
Μαχαμπαράτα περιλαμβάνει μια εντυπωσιακά όμοια καταστροφή αρχαίου
βεδικού πολιτισμού (Dwarka) από τσουνάμι, που επιβεβαιώνεται από
σύγχρονες έρευνες και εκτίμησε ότι υπήρξε αντίστροφη μεταφορά του
σχετικού μύθου από τη Νότια Ασία προς την Ευρώπη.

Ο Ιταλός ερευνητής Λ.Μόντε ταύτισε την Ατλαντίδα με τον μινωικό
πολιτισμό και είπε πως ουσιαστικά ο Πλάτων διηγήθηκε την ιστορία του
πολέμου ανάμεσα στην Αθήνα και την Κρήτη την εποχή του Χαλκού. Ο
Γερμανός ερευνητής Τ. Φράνκε προτίμησε να συσχετίσει τους Ατλάντιους με
τους μυστηριώδεις Λαούς της Θάλασσας, οι οποίοι επιτέθηκαν στην Αίγυπτο
στο τέλος της εποχής του Χαλκού, τους οποίους ταύτισε με Σικελούς και
Σαρδήνιους επιδρομείς.